آویشن به طور خاص، در انگلیسی، "thyme" به عنوان اسم برای اشاره به این گیاه به کار می رود. آویشن گیاهی معطر با خواص دارویی فراوان است که از دیرباز در طب سنتی مورد استفاده قرار گرفته است. این گیاه به دلیل ترکیبات فعالی مانند تیمول و کارواکرول، دارای خواص ضدعفونی کننده، ضدباکتریایی و ضد التهابی است. از آویشن به شکل دمنوش، عرق یا ادویه در غذاها استفاده می‌شود و برای درمان بسیاری از بیماری‌ها از جمله مشکلات تنفسی، گوارشی و پوستی مفید است دارای اسانس روغنی فرار به نام یرپوله ترین الکل،ایزومر اورسولیک، اولیانولیک اسید،پینن، ال پینن،دی ال پینن،سیمن، پی سیمن،تیمول، پاراتیمول،ترپن،بورنیل استات،لینالول،بورنبول،کارواکرول میباشد.برای تقویت معده و تقویت چشم مفید می باشد. خوردن ده گرم گ.بیده آن با عسل و آب گرم، برای بهبود فلج و لقوه، رفع فراموشی، درمان صرع، تقویت کلیه مفید است. 15 الی 25 گرم آن را با یک لیتر آب دم کرده و هر روز پنج الی شش فنجان آن را به صورت تدریج بنوشید. عفونت های ریو، سرفه های پی دی پی، سیاه سرفه، آسم، سرماخوردگی، برونشیت،زکام، سردردی که از اعصاب یا سوهاضمه باشد، سردرد نیمه سر شدید یا میگرن را درمان میکند.لکنت زبان را برطرف میسازد، سوهاضمه و سنگینی معده و تخمه دل درد و ورم امعاء را برطرف میکند. ...