خانم منوچهری کارشناس ارشد معماری کامپیوتر است. ایده عروسک‌هایی که گویا جان دارند و دارای اسکلت هستند، مدت‌ها ذهنش را مشغول کرد. نتیجه فکر و پژوهش‌هایش یک خط تولید دوازده‌نفری راه می‌اندازد. بله؛ عروسک‌هایی که جان دارند…
ماجرای خلق این عروسک را از زبان خانم منوچهری بخوانید.
دو سال پیش بود که این ماجرا شروع شد. اول مشغولیت ذهنی بود و کم‌کم جدی و جدی‌تر شد. در یک بازار به شدت رقابتی عروسک و عروسک‌سازی، چه چیزی می‌تواستم بسازم که مورد توجه قرار بگیرد؟ «آرماتور»! بله؛ آرماتور همان کلمه کلیدی بود که دنبالش می‌گشتم؛ یک اسکلت که عروسک را بسیار واقعی می‌کرد و گویی به آن جان می‌بخشد.
وقتی نمونه اولیه عروسکم را ساختم (عروسک‌هایی که بواسطه داشتن اسکلت می‌توانستند در وضعیت‌های مختلف قرار بگیرند و حس هم‌ذات‌پنداری در کودک به وجود بیاورند) بسیار مورداستقبال قرار گرفت. باید کار را گسترش می‌دادم و دست‌تنها نمی‌شد.
برای اینکه کار دقیق‌تر و سریع‌تر انجام شود، یک خط تولید راه انداختم. برای ساختن این عروسک‌ها دوازده مرحله باید طی می‌شد. به خانم‌هایی که می‌خواستند در خانه‌شان کار انجام دهند یک مرحله از کار را آموزش می‌دادم.
بعد از اینکه کار را انجام می‌دهند و کیفیت کارشان را کنترل می‌کنم، می‌سپارم به نفر بعدی تا مرحله بعد را انجام دهد. برای ساخته‌شدن عروسک‌های پویا و پونه، دوازده نفر به صورت سلسله‌مراتبی کار می‌کنند تا از‌صفر‌تا‌صدِ این عروسک‌ها ساخته شود. اسم عروسک‌ها را هم گذاشتم پویا و پونه.
وقتی بعد از خرید تماس می‌گیرید و می‌گویید: حتی خودتان هم به عروسک علاقمند و وابسته شدید، وقتی می‌گویید این عروسک خیلی حس دارد و انگار چشم‌هایش با شما حرف می‌زند، وقتی می‌گویید معصومیتش جذبتان می‌کند، و خیلی چیزای دیگر، خدا را شکر می‌کنم. مطمئنم این‌ها حاصل عشقی هست که هر یک از افرادی که در فرایند تولید نقش داشته‌اند نثار کارشان کرده‌اند.
این عروسک‌های دوست داشتنی را از این لینک: غرفه اسباب‌بازی‌های پویا و پونه ببینید و نظرتان را بگویید.
