پشت آن همه سفال و چرخ سفالگری و کوره‌ای که هنوز گرمایش حس می‌شود، رضا سرکارپور با دست‌هایش از دل گل شکلی در می‌آورد. کوره دیروز خاموش شده، ولی هرم گرما هنوز از درونش حس می‌شود. ایستادن در برابر مردی که بیش از پنجاه سال صرف سفال کرده حس خاصی دارد. او تنها استاد سفالگری قم است که مدرک مربی‌گری سفال دارد.
مدرک به تنهایی نشانه کاربلد بودن نیست. لااقل این است که مدرکش باید ویژگی‌هایی داشته باشد؛ مثلاً از جای معتبری باشد. سازمان جهانی یونسکو چطور است؟ یا اداره ارشاد؟ استاد رضا سرکارپور همه اینها را دارد، اما اصالت کارهای او از جای دیگری آب می‌خورد؛ میراثی هفت‌هزارساله است که از طریق پدرش به او ارث رسیده است. او بیش از پنجاه سال است که با این هنر زندگی می‌کند.
