آویشن گیاهی است با نام علمی (Thymes) و به خانواده نعناعیان تعلق دارد. منشا پیدایش این گیاه حوزه دریای مدیترانه است. آویشن گیاهی مقاوم، بوته‌ای و چندساله است که با گل‌هایی به رنگ صورتی و بنفش در طبیعت دیده میشود و زنبورهای عسل را مجذوب خود میکند. آویشن برگهایی کوچک با کرکهای ریزی، میوههایی بسیار کوچک و به رنگ قهوهای تیره که درون آن 4 دانه وجود دارد. برگهای لوزی شکل آویشن به صورت متقابل بر روی ساقه های آن قرار گرفته اند. این گیاه، بویی مطبوع و طعمی تیز دارد که از قدیم هم به عنوان دارو و هم برای معطر کردن غذا، خوشبو کردن بدن، دهان، پاها و... از آویشن استفاده میشده است. مصریان نیز اجساد خود را با آن مومیایی میکردند. امروزه نیز آویشن را به عنوان گیاهی معطر می شناسند. عطر این گیاه به قدری مشامه نواز است که از آن در صنایع آرایشی و بهداشتی در تهیه کرم، لوسیون، دهان‌شویه، خمیردندان، عطر و... استفاده می کنند. مواد مغذی آویشن آویشن سرشار از ویتامین های مفید مانند C و A و منبعی غنی از پتاسیم، آهن، کلسیم، منگنز، منیزیم و سلنیوم است. همچنین آنتی اکسیدان های قدرتمندی به نام های لوتئین، زاکستین و تیمونین را در خود دارد که آن را تبدیل به سپری در برابر بیماری ها کرده است. در بین ترکیبات آویشن، دو ماده ارزشمند به نام «تیمول » و «کارواکرول» به چشم می خورد که باعث ایجاد خواص دارویی آویشن شده است. ...