حسن نیت زمینه اصلی رابطه سالم انسان با خدا و انسان با انسان است. قرآن کریم در حوزه فقهی بسیار دشوار جهاد در راه خدا که اساساً در رابطه انسان و خدا وضع شده است و فروعات فراوانی برای رابطه انسان‌ها با یکدیگر در بر دارد، بر نقطه محوری حسن نیت انگشت می‌گذارد: «لیس علی الضعفاء و لا علی المرضی و لا علی الذین لایجدون ما ینفقون حرج اذا نصحوا لله و رسوله ما علی المحسنین من سبیل و الله غفور رحیم»:[1] نکته «نصیحت» به معنای خیرخواهی، نسبت به خداوند و رسول او در آیه شریفه درخور توجه است. این نکته اگر منطبق با رکن «صداقت و درستی» در یک اصطلاح از حسن نیت در حقوق مدرن نباشد، حداقل تداعی‌کننده و متداخل با آن است. در اینجا پژوهشگر به پشتوانه دانش حوزوی و دانشگاهی خود تلاش کرده‌اند اصل حسن نیت را در فقه امامیه و حقوق ایران مورد کاوش قرار دهد. منبع: پژوهان