در قسمتی از کتاب شازده کوچولو میخوانیم: روباه گفت: تو برای من فقط یه پسر بچه هستی مثل هزاران پسر بچۀ دیگه، و من هیچ احتیاجی به تو ندارم. برای تو من فقط یه روباه هستم مثل هزاران روباه دیگه، اما اگه منو اهلی کنی، ما نیازمند هم‌دیگه می‌شیم. تو در تمام دنیا برای من بی‌نظیر می‌شی و من در تمام دنیا برای تو بی‌نظیر می‌شم. اما اگه منو اهلی کنی درست مثل اینه که خورشید به زندگی من بتابه. اون وقت من صدای قدم هایی رو می‌شنوم که با بقیه متفاوتن. اون گندم زار طلایی رو ببین. وقتی که منو اهلی کنی! گندم طلایی، منو به یاد تو می‌اندازه و من عاشق شنیدن صدای بادی که تو گندم‌زار می‌پیچه می‌شم. لطفا منو اهلی کن. فقط چیزهایی رو می‌تونی بفهمی که اول اون‌ها رو اهلی کرده باشی. انسان‌ها هیچ زمانی برای فهمیدن چیزی ندارند. اون‌ها همه چیز رو حاضر و آماده از مغازه می‌خرند. اما هیچ مغازه‌ای نیست که بشه از اون دوستی رو خرید. و به همین دلیل انسان‌ها هیچ‌وقت دوستی ندارند. اگه تو یه دوست می‌خوای، منو اهلی کن… شازده کوچولو گفت: گلی وجود داره که فکر می‌کنم منو اهلی کرده. روباه گفت: انسان‌ها این حقیقت رو فراموش کردند. اما تو نباید فراموشش کنی. تو تا ابد در قبال چیزی که اهلیش کردی، مسئولی.