رفتار درمانی از دهه 1950 و با فرمول بندی یافته های نظری و آزمایشگاهی و ابداع روش های نظام یافته در درمان اضطراب و هراس ها توسط ولپه وارد عصر جدیدی شد، اما در طی این مدت رفتار درمانی چه ازنظر مفهومی و چه از جهت گستره و کاربرد، تحولاتی شگرف پیدا کرده است. با وجود آن که امروزه اغلب ترجیح داده می شود از اصطلاح رفتار درمانی شناختی سخن به میان آید، اما به هر حال، رفتار درمانی چه به عنوان شاخه مستقل و بالنده ای از دانش روان شناسی، و چه به عنوان جزء بنیادی و جدایی ناپذیر رفتار درمانی شناختی، درمان شناختی- رفتاری و شناخت درمانی، همچنان به سیر و تحول خود ادامه می دهد و مخصوصاَ حوزه کاربردی خود را از مسائل فردی و آسیب شناسی روانی، به حیطه های پزشکی، بوم شناسی، فرهنگی صنعتی، گسترش می دهد. البته هنوز مسائل قابل بحث فراوانی در این شاخه کاربردی روان شناسی وجود داردکه نیازمند طرح، بازبینی و فرمول بندی هستند.