این قاب، فقط یه تصویر از یه خاتون قاجاری نیست؛ انگار تکه‌ای از قصه‌های قدیمی که تو جزئیاتش زندگی جریان داره. رنگ‌هاش زنده‌ان اما جیغ نیستن؛ مثل همون مداد رنگی‌های قدیمی که روی کاغذ، نور نرم و آروم می‌دادن. چشم‌هاش؟ اونجاست که تابلو کارشو می‌کنه. یه جور نگاه آرام و کمی مرموز، انگار می‌دونه چی تو دلت می‌گذره و لازم نیست حرف بزنه. این نقاشی برای کساییه که دنبال «شیء برای پر کردن دیوار» نیستن. برای آدماییه که دنبال یک تیکه حس هستن. چیزی که وقتی از کنارش رد می‌شی، یه لحظه مکثت بدهکارش باشی. نه سنگینه، نه شیرین‌کاری. آشناست، اما تکراری نیست. اگر تو خونه‌ت جایی هست که می‌خوای روح بگیره، نه فقط رنگ — این قاب اون کارو انجام می‌ده.