در دل بازار قدیمی، عطاری کوچکی بود که همیشه بوی ادویه و گل‌های خشک از آن به مشام می‌رسید. ریحان، سال‌ها با گیاهان دارویی و رازهای طبیعت دوست بود. او هر روز روی قفسه‌های چوبی عطاری راه می‌رفت، دانه‌دانه گیاهان را لمس می‌کرد و عطر هرکدام را با خاطرات گذشته می‌سنجید. روزی مردی جوان و خوش‌ذوق وارد عطاری شد. او از ریحان خواست تا ادویه‌ای مخصوص برای آبگوشت خانوادگی‌اش بسازد؛ ادویه‌ای که همه را یاد کودکی‌ها، روزهای بارانی و گردهمایی‌های گرم مادرانه بیندازد. ریحان با لبخند رازآلودی به طرف قفسه‌ها رفت. کمی زیره سبز، تخم شنبلیله، گشنیز و برگ بو برداشت. کمی ادویه را در هاون کوبید و اندکی زعفران به آن افزود تا رنگ اشتیاق را در غذا بپاشد. در کنار دیگ آبگوشت، عطر ادویه جدید در هوای خانه پیچید. زن و مرد و کودکان، همه دور سفره جمع شدند. هر قاشق از آبگوشت مثل تلنگری به خاطره و صمیمیت بود. روز بعد، مشتریان دیگری هم آمدند و نامش را “ادویه آبگوشتی ریحان ” گذاشتند. کم‌کم آوازه این ترکیب، تا دورترین محله‌های شهر رفت. هرکس که این ادویه را می‌خرید، حس عجیبی می‌یافت و خاطرات خوش کودکی یادش می‌آمد. مردم می‌گفتند در این ادویه جادویی، ردپای لبخند و دست نوازشگر مادران است. ...