هیدرولیز اسکولین اولین بار توسط Rochaix در سال 1924 مورد مطالعه قرار گرفت Swan محیط کشت Bile Esculin Agar را برای اولین بار در سال 1954 به عنوان یک آگار دیفرانسیل انتخابی معرفی کرد که از آن برای جداسازی و شناسایی اعضای جنس انتروکوک که قبلاً بخشی از “استرپتوکوک های گروه D” بود استفاده می شود. توانایی هیدرولیز اسکولین در حضور صفرا از ویژگیهای انتروکوک و استرپتوکوکهای گروه D است. در سال 1970 ، فكلام و مودی تشخیص دادند كه استفاده از آزمایش اسكولین صفرا یك روش قابل اعتماد برای شناسایی گروه های مختلف باكتری است محیط کشت BILE ESCULINE AGAR روشی مطمئن برای شناسایی استرپتوکوک های گروه D ازاسترپتوکوک های غیر گروه D است. هضم پپتیک بافت حیوانی و عصاره گاو به عنوان منبع کربن ، نیتروژن و فاکتورهای رشد ضروری است. نمکهای صفراوی باکتریهای گرم مثبت همراه را مهار می کنند. نمک های صفراوی ماده انتخابی است در حالی که اسکولین جز different دیفرانسیل است. اسكولین توسط استرپتوكوكهای گروه D و سایر ارگانیسمهای مثبت اسكولین هیدرولیز می شود تا دكستروز و اكولتین ایجاد شود. این ترکیب با یونهای فریک موجود در محیط واکنش می دهد و محیط را از رنگ کهربا اصلی خود به قهوه ای تیره یا سیاه تبدیل می کند.