من جلوی درهای آسانسور فلزی سنگین می ایستم مطمئن نیستم که می خواهم سریع تر بیایند یا کندتر اگر آسانسور زود نیاید دیر می رسم اما از طرف دیگر هر لحظه ای که اینجا می ایستم و منتظر آسانسور می شوم لحظه ای است که در یک واحد روانی دربسته نخواهم بود پس این مورد هم هست. در حالی که منتظرم تلفنم داخل جیب شلوارم صدا می کند فکر اینکه نمی توانم به زودی از تلفنم استفاده کنم وحشتناک است. انگار دستم را قطع می کنند. درست است این ممکن است نشان دهنده یک رابطه ناسالم با تلفن باشد اما من اهمیتی نمی دهم من به گوشی ام نیاز دارم کجاست که تلفن آنتن نداشته باشد؟ این غیر انسانی است....