به سال 1302 شمسی در تبریز تولد یافت. در جست‌وجوی اشتیاقی که وجودش از آن لبریز بود، تن به سفر سپرد و با یافتن علم به آن هجرت کرد. هجرتش به درازا انجامید و چشمه‌هایی در وجودش به جریان انداخت که بخشی به هستی‌شناسی، بخشی به انسان‌شناسی، بخشی به فرهنگ، بخشی به ادب و زیبایی و بخش وسیعی از آن به طرحی نو در افکندن اختصاص داشت، در اقلیم‌های معرفت و فلسفه و حکمت. … و آن‌گاه که در سال 1377 چشم از جهان فرو بست، بار اشتیاق دیرین را به منزل رساند و به ابدیت رهسپار شد. مسلم است که با شناخت های معمولی هرگز نمی توان شخصیت علی بن ابیطالب (ع) را دریافت؛ به ویژه اگر پژوهشگر در مواردی جویای عناصر و فعالیت های روحی آن بزرگوار باشد. به عبارتی دیگر: حباب نمی تواند تمام مفهوم دریا باشد. حباب کجا و آن عظمت ژرف و شگفت انگیز کجا؟ به راستی، پدیده های ترکیبی و مفاهیم عالی و انسانیِ درونِ شخصیت ها، با نظر به عظمت رشدی که دارند، بسیار پیچیده تر و ظریف تر از آن است که در انسان های معمولی به وجود آید. آمیزه ای از عدالت و محبت با وابستگی به خداوند متعال، از علی بن ابیطالب (ع) شخصیتی ساخته است که دُرّ نادره دوران است. … به راستی، حکمت وجود چنین شخصیت والایی را فقط در مجموعه ای نورانی و پر فروغ (نهج البلاغه) که برای ارائه راه های کمال بشری به ودیعت نهاده، تا حدودی می توان مشاهده کرد. محمدتقی جعفری