فلسفه علم دینی علی‌اکبر رشاد علم دینی دارای دو افق غایی: «ملکی» و «ملکوتی» است؛ غایت ملکوتی و برین علم دینی، تقرب به بارگاه باری است که از ره گذر «استکمال نفوس» انسان‌ها حاصل می‌شود؛ غایت ملکی و زیرین علم دینی «تعالی حیات انسان‌ها» ست که از ره‌گذر تحصیل توان در استخدام قوانین و سنن الهی برای تغییر حیات انسانی در جهت دلخواه، صورت می‌بندد. از آنجا که 1. مجاری معرفت صائب، منتهی به ساحت سبحانی‌اند، زیرا منبع و فاعل حقیقی علم، حق تعالی است؛ 2. موضوع متعلق علم، فعل الهی ست. 3. علم صائب حاکی از ذات و صفات با مشیت تکوینی و تشریعی الهی ست؛ 4. غایت علم دینی، استکمال نفوس و تعالی حیات انسانی است؛ پس علم دینی ارزشمند و بلکه ارزش بخش است