نقد و بررسی کتاب دو قرن سکوت عبدالحسین زرین کوب انتشارات صدای معاصر منتشر کرد: عبدالحسین زرین کوب زمانی دیده به جهان گشود که ناسیونالیسم رمانتیک در کشور ما گفتمان مسلط بود. همچنین این دوران مقارن بود با تبلیغات پان ژرمنی نازی ها مبنی بر برتری نژاد آریا، که در ایران نیز طرفدارانی داشت. زرین کوب در چنین فضایی بزرگ شد و پرورش یافت. از این رو هنگامی که نویسندگان مجلهٔ مهرگان، از زرین کوب جوان خواستند تا دورنمایی از "گذشته ادبی ایران" ترسیم کند او به جای ترسیم گذشته ادبی ایران در پی یافتن مابازای تاریخی برای سخن سر جان ملکم درباره دو قرن اول هجری بود. و از آنجایی که مورخ نبود، و ادیب بود، لذا مجموعه مقالات خود را نه به روش تحلیلی و علمی، بلکه به روش روایی و با جنبۀ داستانی و نثری تهییجی و احساسی نوشت. زرین کوب بهتر از هر کس می دانست آنچه نوشته تاریخ نیست، به همین دلیل نام نوشته های خود را "یادداشت ها" گذاشت. "یادداشت هایی که او جرأت نمی کند آنها را تاریخ بخواند" یادداشت هایی که از "روزنه وجدان و عواطف خویش، و از پشت شیشه های تاریک یا رنگارنگ اسناد و منابع موجود تصویر کرده است." این بزرگ ترین اشکال زرین کوب است، تاریخ را نباید از "روزنه وجدان و عواطف" دید تاریخ را باید از روزنه اسناد و منابع و مآخذ معتبر دید. اسناد و منابعی که ممکن است با وجدان و عواطف تاریخ نگار همخوانی نداشته باشند و گاهی در تضاد با آنها باشد.