فردوسی بزرگ‌ترین شاعر تاریخ ایران است که بزرگ‌ترین داستان‌های به‌هم پیوسته افسانه‌ای و اساطیری ایران را به نظم درآورده است. فردوسی قطع نظر از نظم داستان که برای تجدید روح ایرانی و نمایاندن عظمت و شهامت پهلوانان و سلاطین ایران متصدی آن شده بود، درضمن می‌خواست زبان پارسی را از تنگنایی که در آن قرار گرفته بود بیرون آورده و به این منظور در مقابل کلمات عربی و معانی و مضامین پسندیده عرب، کلمات و عبارات و کنایات و معانی ایجاد کرد و بدین کار گفتن شعر پارسی برای دیگران آسان شد. برخی داستان‌های شاهنامه احساسی، برخی فیلسوفانه، بعضی پهلوانی و حماسی و تعدادی هم خیال‌گونه و خواب‌گونه است. شاهنامه تنها قصه و داستان نیست و فردوسی را تنها نمی‌توان قصه‌پردازی ماهر دانست. تسلط او بر زبان‌های عربی و فارسی، توانایی او در مثل‌سازی، دست چیره‌اش در فصاحت و بلاغت کلام، آگاهیبه علوم زمانه و درک کامل از خلقیات تاریخی ایرانیان به وضوح در این اثر نشسته است. شاهنامه برحسب نقل فردوسی دارای شصت هزار بیت بوده ولی نسخه‌هایی که اکنوندر دست است بیش از 52 هزار بیت را حاوی نیست. درباره شروع و خاتمه شاهنامه وسبب سرایش آن اقوال مختلفی وجود دارد. ...