قسمت هایی از کتاب دختری که به اعماق دریا افتاد وقتی بچه بودم، دختری در روستایمان بود که از همه بیشتر دوستش داشتم؛ تا حدودی به خاطر این که از او می ترسیدم. یکی از دوستان جون بود؛ دو سال از من بزرگ تر، با قلبی بی پروا و پر از شور زندگی. جون ذات مهربانی داشت، و چون بزرگ تر از سنش به نظر می رسید، اغلب بچه های دیگر دستش می انداختند. ناری بود که همیشه به دفاع از او درمی آمد. وقتی در حملات قلدرها مداخله می کرد، حرفش را گوش می کردند. وقتی حرف های ظالمانه ی آن ها را محکوم می کرد، التماسش می کردند که آن ها را ببخشد. جلب کردن نظر موافق ناری مثل تابیدن خورشید روی آدم بود؛ یا این که من تصور می کردم چنین حسی دارد. او هیچ وقت توجه زیادی به من نمی کرد. آخرین باری که دیدمش یک سال پیش بود، زمانی که به درون رودخانه ی طوفانی پرید تا قایق هایی را که از اسکله جدا شده بودند بازگرداند. رودخانه خروشید و قایق ها... و ناری را... با خود به دریا برد. هیچ وقت فکر نمی کردم دوباره ببینمش. ولی الآن این جا، خندان و اشک ریزان، روبه رویم ایستاده است. «مینا، باورم نمی شه.» من را از آستانه ی در به داخل می کشد و در آغوش قوی اش می گیرد؛ و همچون گل های وحشی و نی های تنومندی که کنار رودخانه می رویند می خندد: «این که الآن این جایی یعنی... یعنی مردی!» آه، البته که این طوری فکر می کند. ...