نظریه گفتمان انتقادی، شاخه‌ای از زبان‌شناسی اجتماعی-انتقادی تلقی می‌شود که خاستگاه آن در مطالعات فرهنگی، اجتماعی و سیاسی است. این حوزه، بعد از چند صباحی به عنوان تحلیل گفتمان انتقادی، بسط و توسعه پیدا نمود، به گونه‌ای که امروزه تحلیل گفتمان انتقادی، یکی از دیدگاه‌های مهم و جدید رشته زبان‌شناسی محسوب می‌شود. رویکرد انتقادی به تحلیل گفتمان، با روش‌های دیگر تحلیل گفتمان متفاوت است، زیرا تلاش می کند الگوهای مبهم نابرابری‌های اجتماعی، ایدئولوژی‌ها و روابط قدرت را بین افراد و گروه‌ها روشن و آشکار نماید. افرادی همانند میشل فوکو، ژاک دریدا و ... گرایش‌های انتقادی را به حوزه مطالعات فرهنگی، اجتماعی و سیاسی وارد نمودند. این رویکرد از تحلیل گفتمان که متوجه شیوه بکارگیری گفتمان و زبان در راستای نیل به اهداف اجتماعی است، تحلیل گفتمان انتقادی نام می­نهند.