علم بدیع از کهن ترین شاخه های علوم بلاغی است که فراز و فرودهای بسیاری را از سر گذرانده است. دیرینگی این علم، تحول بسیار در شیوه های ادبی و بی توجهی به این تحولات در تألیف کتب بدیعی، فقدان نگاه انتقادی در این علم، بی توجهی و به ماهیت زبان فارسی، عطش ازدیاد صنایع بدیعی، هم پوشانی اصطلاحات و عواملی دیگر، کتب این علم را به کشکولی از اصطلاحات ادبی و ناکارآمد تبدیل کرده است. فن بدیع، کوشیده ام است؛ با نگاه انتقادی به علم بدیع، ترسیم خط سیر و تحول این علم، معرفی تمامی اصطلاحات آن بر مبنای امهات کتب این حوزه، تفکیک اصطلاحات سایر علوم ادبی از علم بدیع، چینش صنایع با توجه به تناسب معنایی آنها، دسته بندی صنایع و معرفی صنایع اصیل؛ این علم را به ابزاری کارآمد برای نقد بلاغی متون ادب فارسی تبدیل کند.