امام دارای دو بال است : یک بال ، بال فکری ؛ یک بال ، بال سیاسی، امام با یک دست مکتب را تبین می کند ، با دست دیگر زمام جامعه اسلامی را در دست می گیرد و به سوی هرف گیش می برد . پیغمبر فرموده این کسانی که امام هستند و این دو وظیفه به آنها محول شده ، دوازده نفرند. در بخشی از متن این کتاب می خوانیم : خب ، در زمان معاویه در خیلی از شهر ها کسی جرئت نداشت اضهار تشیع بکند ، اما در مراکز اصلی اسلام ، یعنی در مدینه به خصوص ، یا در مکه ، یا حتی در شهر کوفه ، این طور نبود که کسانی نتوانند وابستگی خودشان به دستگاه امامت را آشکار کنند ؛ صریحا و علنا عده ای بودند که وابسته به دستگاه9 امامت بودند و شیعه بودند و به عنوان علویون شناخته شده بودند . در پایان حکومت معاویه و شروع خلافت و حکومت جابرانه یزید ، تصمیم و سیاست این شد که همین باقی مانده حیات سیاسی اهل بیت را هم از بین ببرند . تصمیم بر فشار گرفتند . این فشار را بر امام حسین وارد می آورند و به این صورت بود که آن حضرت را وادار کنند به بیعت کردن با یزید . اگر بیعت می کرد ، همه چیز برای آنها به خودی خود حاصل شده بود ، یعنی اهل بیت هویت سیاسی و دنی خودشان را به کلی از دست می دادند و اگر مقاومت می کرد ، تصمیم داشتند بر کشتن آن حضرت ، و واقعغه به صورتی که اطلاع دارید پیش آمد. انسان 250 ساله - حلقه سوم / صفحه ی 601-602