این‌ بار دنیل کانمن، درحالی‌که به همان ایده‌های بکر و بینش‌های پژوهش‌محور که به نوشتن کتاب تفکر سریع و کند منجر شد مسلح است، همراه با دو همکار خود به موضوع مؤثر و مهم «نویز و خطا در قضاوت‌های انسانی» می‌پردازد و راهکارهایی برای دوری جستن از چنین خطاهایی پیشنهاد می‌کند. تصویر کنید در یک شهر دو پزشک برای یک عارضه به دو تشخیص متفاوت برسند و نسخه‌ی کاملاً متفاوتی برای بیمار بپیچند، یا دو قاضی برای افرادی با جرم‌های یکسان حکم‌های بسیار متفاوت صادر کنند. فرض کنید استخدام شما در شرکتی بزرگ تابع میزان حال‌وحوصله‌ی مصاحبه‌کننده با شما باشد. برای پی‌‎بردن به خطاهای موجود در قضاوت‌های انسانی و مقابله با آن‌ها، باید از اجزای مختلف آن (سوگیری و نویز) شناخت خوبی داشته باشیم. همان‎گونه که در این کتاب می‌خوانیم، گاهی حتی نویز بیشتری از سوگیری اهمیت می‌یابد. بااین‌حال، این نوع خطا در گفتگوهای روزمره‎ی عمومی و حتی در سطوح بالاتر سازمانی به‎ندرت تشخیص داده می‌شود. به تعبیری رمانتیک، سوگیری بازیگر نقش اولی است که بر روی صحنه‎ی نمایش هنرنمایی می‌کند، درحالی‌که نویز همان سیاهی‌لشکری است که در پسِ صحنه درحال ایفای نقش است. درباره‌ی سوگیری در هزاران مقاله‎‌ی علمی و ده‌ها کتاب مشهور بحث و بررسی شده، اما در بسیاری از همین مقالات حتی اسمی از نویز برده نشده است. ...