آقای سیروس اژدری که از شاگردان وفادار مکتب رجبی است، علاوه‌بر چیرگی در نوازندگی از تفکری پویا و مسئول برخوردار است و مجدانه در جهت گسترش دامنه‌ی فرهنگی این ساز تلاش می‌کند. او ضمن تلاش در شناساندن و باز کردن لایه‌های فرهنگی و هنری مکتب رجبی، از مکتب تهرانی هم غافل نیست و شناخت عمیق از آن را نیز به دیگران توصیه می‌کند. یکی از کارهای ارزشمند او در کتاب حاضر همین است. به عبارت دیگر از تهرانی به رجبی پل می‌زند و در جستجوی وحدت است آنچنان که زبان حال شعر امروز ما نیما و پیروانش هستند ولی در عین حال شعر قدیم را هم پاس می‌داریم و از آن می‌آموزیم و در نهایت جوهره‌ی هر دو را یکی می‌دانیم. **این کتاب نو هست ولی به علت چاپ قدیم فقط جلد آن رنگ پریدگی دارد و قیمت آن هم به این خاطر مناسب گذاشته شد **