در این کتاب آمده است: رونالدو به اطرافش نگاه کرد. بله این‌جا برنابئو بود و پس از سال‌ها رویای همیشگی‌اش حقیقت یافته بود. او از شوق لبخندی زد، کریستیانو چشمانش را بست و نفس عمیقی کشید. قرار بود وقتی نام او را از بلندگوهای ورزشگاه اعلام کردند از تونل انتظار وارد زمین شود و به سمت جایگاه مخصوص بدود و چند کلمه‌ای هم سخنرانی کند. این تمام کاری بود که باید انجام می‌داد اما هنوز نمی‌دانست که چه باید بگوید. چند عکس هم باید می‌گرفت و با مدیران باشگاه هم باید دست می‌داد و خوش‌و‌بش می‌کرد. کریستیانو به دوربین‌ها عادت داشت اما این‌بار خیلی فرق می‌کرد. تمام مغزش شده بود مرور فیلم رویاهایش، امروز آرزویش برآورده شده بود.