در مظلومیت هنرهای نمایشی ایران، مخصوصا هنرهای صحنه ای (تئاتر، اپرا، اپرت)، همین بس که گفته شود، جمع کل آثار مکتوب تئاتر ملی، اعم از تاریخی، ادبی، هنری، نظری و پژوهشی، جز نمایشنامه، به تعداد انگشتهای دست هم نمی رسد و این گناه ماست. دلایل هر چه باشد، از نظر تاریخ قابل توجیه نیست. تاریخ آینه زندگی و هنرمندان سربازان آرامش بخش کنش و واکنشهای آن هستند. به پاس ادای همین دین بود که نگارنده پنج سال پیش با نگارش کتاب پژوهشی در تاریخ ایران، گام در تاریخ نهاد. اقبال عمومی، نیاز دست اندرکاران، پژوهشگران و مجامع علمی دانشگاهی و ضرورت خودشناسی، هزاران علاقمند حرفه های هنر نمایشی در سراسر کشور، به وسعت کلیه دانشگاهها، تمامی بنیادها، همه مناطق شهرداری ها، خانه های فرهنگ، فرهنگ سراها و حتی مسجدها، مشوق جدی تجدید چاپش شدند...