رودخانه خروشیدو قایق ها ... و ناری را ... با خود به دریا برد. هیچ وقت فکر نمی کردم دوباره ببینمش. ولی الآن این جا ، خندان و اشک ریزان، روبه رویم ایستاده است.(مینا،باورم نمی شه) من را از آستانه ی در به داخل می کشد و در آغوش قوی اش می گیرد، و همچون گلهای وحشی و نی های تنومدی که کنار رودخانه می رویند می خندد:( این که الآن این جایی یعنی ... یعنی مردی ! ) آه ، البته که این طوری فکر می کند. تنها راه ورود به سرزمین اشباح یا مردن است یا قبض روح شدن به دست اژدها ...