یک صبح گرم شهریور با صدای جیغ های ممتد شادی مادرم از خواب پریدم: مبارکه! مهندسی برق، امیرعلی! مادر، مبارکه! حقیر دیشب تا دیروقت، مبهوت شعبده جناب ژاوی و دوستان محترم شان بودم و ناامید از قیاس افسون برانگیز حضرات با نمونه های وطنی، و نیز به دنبال جوابی قانع کننده برای جناب گزارشگر که ساعت دو و نیم شب، یک ریز با فریاد از فرد نامعلومی می پرسید: چه می کنه این داوید ویا؟! و...