کشکول ظرفی کوچک است که درویش‌ها و صوفی‌ها به دست می‌گیرند.[۱] به عبارتی دیگر کشکول ظرفی ساخته شده از پوست میوه‌ای شبیه نارگیل یا فلز و سفال است که درویش‌ها آن را با زنجیری به شانه می‌آویزند.[۲] کشکول ظهیرالدوله و و کشکول امیررضا تهماسبی و کشکول شاه نعمت‌الله ولی از کشکول‌های مشهور است.[۳] در میان صوفیان ایران کشکول به حدی رواج پیدا کرد که از لوازم یا به اصطلاح درویشان از وصله‌های مهم فقر شد و جنبه روحانی و معنوی به خود گرفت و برجسته‌ترین نشانی شناسائی درویشان بود. کشکول به ویژه در زمان صفویه و قاجار آرم و نشان صوفیان بوده‌ است.[۳] از دلایل استفاده می‌توان به این باور که که میوه کشکول خاصیت سم زدایی دارد اشاره نمود، چرا که به افرادی که دچار مسمومیت با تریاک میشدن از قسمت خوراکی میوه می‌خوراندند تا باعث تحریک معده وی و قی کردن وی شوند و اثر سمی تریاک خنثی شود. و قدما بر این باور بوده‌اند که اثر سمی غذایی که در کشکول ریخته می‌شود خنثی می‌گردد. از دلایل دیگر می‌توان به این نکته اشاره نمود که میوه کشکول در گذشته با امواج متلاطم و پس از طی مسیری طولانی در دریا به سواحل و خشکی آورده می‌شد. و اهل سلوک یا طریقت (دراویش) این سفر را شبیه به سفر عرفانی انسان از خاک به افلاک می‌دانند.