در بخشی از کتاب مطالعه می کنیم: می گفت: سال قبل وقتی طیب و حاج اسماعیل را به سختی شکنجه دادند به اینجا آوردند. آنها را در سلولهایی قرار دادند که نور نداشت و مرطوب بود.بدن این دو نفر زخمی و خسته بود. گاهی می آمدند و از زیر در، یک سطل آب به داخل سلول می ریختند تا بیشتر اذیت شوند و زخمهایشان بدتر شود، بلکه به نوعی همکاری کنند.پاسبان شیخی ادامه داد: گاهی از دربار یک سرهنگ می آمد و با طیب حرف میزد.یک بار به طیب گفت: کاری که به تو گفتیم که نکردی، لااقل بیا تو این کاغذ بنویس که به شاه وفادارم و از محضر شاه معذرت میخواهم.شاه را به ولیعهد قسم بده، من نامه را میبرم و برایت عفو میگیرم.طیب هم که عصبانی شده بود گفت: اگه از این در رفتم بیرون، خودم میدونم چی کار کنم. همونطور که آوردمش میبرمش به اینجا که رسید فهمیدند که دیگر او آدم سابق نیست.