روزگاری بود که کیم سوهیون (Kim Soo-Hyun) نویسنده‌ی اهل کره‌ جنوبی، دائماً احساس پوچی و سردرگمی داشت. همیشه بار سنگین خطایی مبهم را با خودش حمل می‌کرد؛ انگار که اشتباه بزرگی مرتکب شده باشد، اما نداند آن اشتباه چیست. به عنوان یک دانشجو و بعدها شاغل، در مورد درست یا غلط بودن انتخاب رشته یا شغلش مطمئن نبود. احساس می‌کرد به اندازه‌ی کافی کتاب نمی‌خواند. مهارت‌هایش را به درستی نمی‌شناخت، تضمینی برای آینده‌اش نداشت و فکر می‌کرد آدم بی‌ارزشی است. اوضاع به همین منوال می‌گذشت و او به جست‌وجوی دلایل احساساتش می‌گشت. کم‌کم به این دلایل پی برد و به این نتیجه رسید که حتی اگر از نظر تمام دنیا آدم بی‌ارزشی محسوب شود، خودش باید به خودش احترام بگذارد و بی‌دلیل احساس مقصر بودن نداشته باشد.