علف هفت بند یا انگبار علف هفت بند (بندواش) در چمنزارها،‌ کنار جاده ها، اراضی متروک و خرابه ها، مناطق سایه دار و بین تخته سنگ ها و اکثرا در کنار نهرها و دشت ها می روید. این گیاه در اکثر نقاط ایران نیز وجود دارد. به لاتین Polygoum bistorta نامیده می شود. تمام قسمت های این گیاه خاصیت دارویی دارد. برگ های آن شبیه تمشک است. به دور درخت های اطراف خود می پیچد. در رمانی به تخم آن “صلح” اطلاق می شود. آب ریشه آن مانند توت قرمز است. خواص علف هفت بند این گیاه برای آسم و برونشیت مفید است. علف هفت بند از تشکیل سنگ کلیه پیشگیری می کند و برای رفع کرم روده موثر است. قابض است و برای رفع اسهال و اسهال خونی بکار می رود. در بند آوردن خونریزی مفید است. ورم روده بزرگ را برطرف می کند. آنهایی که به بیماری قند مبتلا هستند با استفاده از این گیاه می توانند قند خون خود را کنترل کنند. نوشیدن شربت تهیه شده از یک مثقال (5 گرم) پوست آن با 4 برابرش شکر، بزاق خونی، خونریزی معده و بواسیر را برطرف می کند. زخم های جگر و رحم و دردها را برطرف می کند. شربت تهیه شده از این علف، اسهال را برطرف کرده و اعصاب را تقویت می کند. خوردن 1 درهم (4 گرم) از آن با سرکه، برای درد طحال مفید می باشد. جویدن ریشه آن، برای درد دندان مفید است. در معالجه میگرن موثر است. برای درد معده مفید می باشد.