کتاب حاضر به معرفی جشن های ایران باستان از جشن عید نوروز، جشن خرداد، جشن تیرگان، جشن شب یلدا، جشن چهارشنه سوری پرداخته است. جشن‌های ایرانی به جشن‌هایی ملی و مردمی گفته می‌شود که دارای ریشه تاریخی ایرانی هستند و از دوران باستان تا به امروز رسیده‌اند. برخی از این جشن‌ها کم ‌و بیش زنده هستند. جشن‌های زنده به جشن‌هایی اطلاق می‌شود که بنا به سنت تاریخی در میان مردم رایج است مانند جشن نوروز. جشن‌های فراموش‌ شده به جشن‌هایی اطلاق می‌شود که بنا به سنت تاریخی برگزار نمی‌شوند مانند جشن بهاربد، اما ممکن است کوشش‌هایی برای احیای برخی از آن‌ها رواج داشته باشد مانند جشن اسفندگان. اولین ویژگی، همه جشن‌ها در پیوند با پدیده‌های طبیعی و کیهانی و اقلیمی هستند. دومین ویژگی، تقریباً هیچ‌کدام از جشن‌ها برگرفته از دستورات دینی نیستند و نمی‌توان آن‌ها را متعلق به هیچ دینی دانست. سومین ویژگی، تمامی جشن‌ها با سرور و شادی همراه هستند و غم و اشک و گریه و ماتم در آن‌ها جایی ندارد. چهارمین ویژگی، تمامی این جشن‌ها در احترام و پاسداشت همه مظاهر طبیعت است یعنی در هیچ‌کدام از این جشن‌ها اثری از خشونت و بدرفتاری نسبت به گیاهان و حیوانات دیده نمی‌شود بلکه حتی به انگیزه پاکیزگی و پاسداری و محافظت از طبیعت و جانداران تشویق می‌کنند. پنجمین ویژگی، پیوند ناگسستنی جشن‌های ایرانی با آتش است و به‌نوعی می‌توان گفت که در تمامی این جشن‌ها از آتش استفاده می‌کنند. ...