( در سفر این بار برای من هیچ نوع مفری نیست. یعنی این بار به فرار از هیچ چیز و هیچ کس – حتی خودم – به این سفر آمده ام. این سفر را، یک نوع شتل تلقی می کنم. شتل این قمار کلانی که در آن خراب شدۀ مملکت ما هست و ما اجباراً شاهدش هستیم. اینکه باشی و ببینی و شاهد باشی که چه می کنند و چه می برند و چه می دزدند و فریادت را هم بزنی اما توی چاه – ناچار به عنوان شتل تلقی می کنی چنین سفری را. که می خواهند تو نباشی و حتی همان فریاد توی چاه را نزنی و به همان اندازه قلیل مزاحم نباشی و راحت بگذاری دردها را و اراذل را … )