میخک گياهى است داراى شاخه‏هاى بلند و برگهاى باريك و دراز، گلهايش درشت به رنگهاى سرخ و بنفش و سفيد در سر شاخه‏ها مى‏رويد و اقسام مختلف دارد، يك قسم آن بوته‏اش كوچكتر و داراى گلهاى ريز و خوشبو، قسم ديگر آن داراى گلهاى ريز بى بو است. در ميان كردها از آن براى تسكين درد دندان استفاده مى‏ كنند. میخک درختچه‏اى است كه هميشه سبز است و در جزاير ملوك و آنتيل مى‏رويد و آن را در همان حال غنچه بودن مى‏چينند و در آفتاب خشك مى ‏كنند. مزاج آن در درجه دوم گرم و خشك است. میخک داراى بوى معطر و طعم تند و سوزنده است. در اغذيه آن را به‏عنوان ادويه استعمال مى‏ كنند. و چون داراى خواص مقوى، هضم كننده و معطر است. در طب پودر و تنطور آن را استعمال مى‏ كنند. اوژنول يا اسانس ميخك مايع معطر و ضدعفونى و بى‏ حس كننده است. كه براى دفع دردهاى دندان و نيز رفع درد وقتى كه ميناى دندان فاسد شده. و به عصب رسيده است و نيز در مورد بيمارى سل آن را استعمال مى‏ كنند. صباح بن محارب گويد: نزد ابى جعفر ابن الرضا (امام محمد تقى عليه السلام) بودم، گفتند: باد خبيث شبيب بن جابر را زده صورت و چشم هايش كج شده است. امام فرمود: پنج مثقال ميخك در يك قنينه (خُم) خشك مى‏گذارى و سر آن را محكم مى‏ بندى. سپس به روى آن گل ماليده در تابستان به اندازه يك روز و در زمستان دو روز در برابر آفتاب مى‏گذارى بعد آن را بيرون آورده نرم مى‏كوبى. ...