در مقدمه کتاب به قلم سراینده می‌خوانیم: مقدمه در تنهایی با خدای خودم هم‌کلام می‌شوم. با خدایی که این همه سال به من صبوری عطا کرد و نگذاشت روح و قلبم یک لحظه از او دور بماند. با او حرف می زنم. حرف‌هایی از جنس دل! نامش را آهسته و گاهی بلند فریاد می‌زنم. خودش می‌داند چقدر مشتاق دیدارش هستم. نمی‌دانم کِی و کجا! بالاخره روی به من نشان می‌دهد. اما می‌دانم زمانش زیاد دور نیست. از دنیا با همه بدی‌ها و خوبی‌هایش دل می‌کَنَم و با خودش خلوت می‌کُنم. حرف‌های دلم زیاد است، دُرُست مثل غم‌های آن! فقط با یادش همه چیز را به فراموشی می‌سپارم. می‌دانم حرف‌هایم را می‌شنود. پس تکرارش می‌کنم. خدایا! کلبه کوچک و سبز آرامش مرا بر فراز قله‌های سپیدپوش عشقت پایدار بدار. پروردگارا! چشمه جوشان امیدواری مرا در مسیر اقیانوس بی‌نیازی جاری گردان. می‌دانم که می‌بینی و می‌شنوی؛ برای همین گفتگو با تو لذت‌بخش‌ترین کار زندگی است. این چند خط، چند بیت و چند شعر هدیه‌ای است از جانب او بر این ذهن خسته. در این سال‌ها قلم را در جهت عشق به خودش و زیبایی‌های بی‌انتهایش چرخاندم. این کتاب زاییده عاشقی کردن‌های مداوم من با پروردگار عالم است. ذهنم را با نامش آرامش دادم و حرف‌هایم را با عشق به نام خودش بر کاغذ آوردم. امیدوارم این مجموعه همانطور که از دل برآمده بر دل خوانندگانش بنشیند. ...