روزی روزگاری در دل بازار کهن اصفهان، هنرمندی نشسته بود با دستانی خسته اما دلی سرشار از عشق. سیم‌های نازک نقره را چون رشته‌های سرنوشت به هم می‌بافت؛ هر پیچ و تاب، یادآور دعایی بود که آرام زیر لب زمزمه می‌کرد. او می‌گفت: «کشکول، ظرفی است که در دل خود رازها را پنهان می‌کند. گاه پر از آب زلال، گاه پر از نقل و شیرینی، و گاه پر از خاطره‌های شیرین یک خانه.» این کشکول آرام‌آرام از دل سیم و صبر شکل گرفت؛ دسته‌هایش چون بال پرنده‌ای شدند که گویی می‌خواهد به پرواز درآید، و گل‌وبته‌هایش همچون باغی شدند جاویدان. وقتی کار به پایان رسید، نور آفتاب بر آن تابید و کشکول همچون گوهری درخشان جلوه‌گر شد. هنرمند لبخندی زد و گفت: «این تنها یک ظرف نیست؛ این روایت صبر و عشق است. هرکس آن را در خانه‌اش بگذارد، گویی تکه‌ای از جان هنرمند را با خود دارد.»