می‌دونستی با اینکه مثبت اندیشی یه اصل دینی هست، اما بعضی وقتا توی زندگی روزمره فراموشش می‌کنیم یا حداقل حضورش کمرنگ میشه، اما از اون‌طرف کسایی هستند که خیلی تعلقی به آموزه‌های دینی هم ندارند، اما یه مدل «راز»آلودی از اون رو در زندگیشون دنبال می‌کنند و ازش بهره می‌برند. اما خب، بین مثبت‌اندیشی دینی و غیر دینی فرقه دیگه. توی مدل غیر دینیش میگه که «هرچه را واقعا بخوای و تصور کنی به دست میاری!» که البته این حرف یه کم خیالیه و بیشتر جنبه تبلیغاتی داره، البته همین‌قدرش هم ممکنه باعث آرامش و اطمینان خاطر بشه. اما مدل دینی اون چون به یه منبع نامتناهی که خودش یه قدرت بی‌ماننده وصله، واقعی و پایدارتره. اول از همه هم باید در مورد خود این منبع نامحدود که خدا هست، مثبت‌اندیش باشیم.
یه جایی از امام رضا خوندم که یه حدیث قدسی رو با این مضمون نقل کردند که خداوند می‌فرمایند: من نزد گمان بنده‌ی مومنم، اگه مثبت‌اندیش باشه و نسبت به من، گمان و توقع خیر داشته باشه، بهش خیر می‌رسه و اگر نسبت به من بدگمان باشه، بدی خواهد دید(۱) و همه این‌ها برمی‌گرده به شناخت ما از خدا.
خدای ما خدای خوبی‌ها و مهربانی‌هاست، رحمت بی‌منتهاست. اونجا هم که میگه بدی خواهد دید، نه اینکه خدا بدی براش پیش بیاره، نه. یعنی مجموعه کارهای خودش باعث میشه که کاراش خوب پیش نره. (۲) سنت الهی اینه که کار بد نتیجه بد هم داشته باشه.
پس همیشه بهترین‌ها رو از خدا بخوایم و به قدرت و مال و اموال بقیه دل خوش‌نباشیم! اگر به دنبال آرامش هستید و دلتون میخواد به چیزهایی برسید که براتون سراسر خیر و برکت داشته باشه و روزیتون روزافزون باشه، دلتون رو با خدا صاف کنید و به رحمت بی‌منتهاش بیاندیشید. مطمئن باشید چیزی که به ضرر شما باشه، در انتظارتون نیست…
[۱] . الكافي (ط – دارالحديث) ؛ ج۳ ؛ ص۱۸۴
[۲] . الكافي (ط – دارالحديث)، ج۳، ص: ۱۸۵
