مرضیه مدیری، کارشناس سنگ و زمین‌شناس و گوهرتراش و استاد دانشگاه است. از همه اینها مهم‌تر اینکه با سنگ‌ها دوست است. در اصفهان به دنیا آمده و به غیر از چند سالی که جاهای مختلف ایران بوده، بیشتر سال‌های عمرش را توی همین شهر بوده. شهر صنعت و هنر. توی صحبت‌هایش نگران زاینده‌رود بود و می‌گفت: زاینده‌رود فقط یک رودخانه نیست. رگ حیاتی شهر ماست.
سنگ‌تراشی و گوهرتراشی کار سخت و شاقی است و معمولا این کار را مردانه می‌دانند. مشتری‌های خانم مدیری وقتی گوهر تراش‌خورده را در کنار تکه‌ای از سنگ اولیه‌اش می‌بینند کلی تعجب می‌کنند. اما معمولا قدر نمی‌دانند و خیلی تفاوتش را با سنگ‌های مصنوعی تشخیص نمی‌دهند. خانم مدیری می‌گوید: علتش هم فرهنگیه بیشتر. اطلاعات درست به مردم نمیرسه، جنس فیک ارزان قیمت و بی‌کیفیت زیاد و مردم هم توان تشخیص از هم ندارند، با مشکلات تولید و هزینه‌های واقعی یا صدماتی که در پی داره آشنا نیستند. کلا خیلی اطلاع رسانی صحیح، برنامه‌سازی درست و بازدید از کارگاه‌های تولیدی و … باید اتفاق بیفتد و تفاوت‌ها گفته شود و البته وضع مالی مردم هم جوری باشد که بتوانند با دست باز محصولات صنایع دستی را تهیه کنند.
کار گوهر تراشی سختی تولیدی زیادی هم داره. آلودگی بسیار زیاد صوتی و محیطی، آسیب‌زا بودن وسایل، قیمت‌های بالای مواد مصرفی، نیاز به حوصله و دقت زیاد می‌خواهد. گاهی پیش آمده بعد از دو سه روز کار روی یک گوهر، در آخرین مرحله‌ها سنگ به خاطر گرم‌شدن شکسته است.
خانم مدیری اصلا فکرش را نمی‌کرد روزی یک گوهرتراش تمام وقت شود. همیشه به درس و کار علمی و … فکر می‌کرد. البته گوهرتراشی هم به رشته خودشان که زمین‌شناسی است بی‌ربط نیست. اول به چشم سرگرمی به آن نگاه می‌کرد اما کار با سنگ و گوهر آنقدر جذابیت داشت که حالا دیگر نمی‌تواند آن را رها کند.
او دوست دارد هدیه‌هایی که برای دوستان و آشناها می‌برد از بین سنگ‌ها و گوهرهای تراش‌خورده خودش باشد، هر چند این هدیه خیلی گران‌تر از هدیه‌ای باشد که بشود از بیرون تهیه کرد. با این حال بعضی‌ها فکر می‌کنند برای خود خانم مدیری چون برای خودشه مجانی درآمده!!
