بعد از دوراندیشی، نوبت به توکل می‌رسه، ممکنه که تدبیر ما خیلی خوب باشه اما باز هم این احتمال هست که بعد از این همه دقت در تدبیر، نتیجه لازم رو نگیریم. این‌جاست که پای توکل هم به بحث ما باز میشه.
توکل یعنی من کارم رو با تکیه و اعتماد به یک تکیه‌گاه مطمئن انجام میدم و نتیجه هر چی شد، قبول دارم. حتی اگر بهترین تدبیرها رو هم تدارک دیدم، باز در نتیجه به یک تکیه‌گاه مهم که خدا باشه توکل می‌کنم. خب نتیجه این کار چیه؟ آرامش. خود این آرامش باعث میشه که ما آدم‌ها کم کم تدابیر بهتری داشته باشیم. و اتصال این‌ها به هم، به نوعی باعث اعتماد میشه و اعتماد به خدا همون گمشده امروز زندگی‌های ماشینی ماست. پس بیایم از این هفته در کارهامون کمی بیشتر توکل رو تمرین کنیم.
