خانم خدابخشی نمونه‌ی بارز زن پرتلاش است؛ با اینکه می‌توانسته دوران کرونا را به بچه‌داری مشغول باشد از چهاردیواری خانه خسته می‌شود و به کسب‌و کاری که بشود در خانه راه انداخت، فکر می‌کند.
کم و بیش از خیاطی سردرمی‌آورد. برای سیسمونی پسرش اینترنت را زیرو رو می‌کند، از میان طرح‌های مختلف یکی را انتخاب می‌کند و می‌دوزد و همانی می‌شود که می‌خواسته.
یک روز به‌صورت اتفاقی کانال تلویزیون را عوض می‌کند و اسم باسلام را می‌شنود، اینکه چه‌‌طور کار می‌کند و برای مشاغل خانگی جای خوبی است. باسلام را در اینترنت جستجو می‌کند، غرفه می‌سازد و عکس‌های سیسمونی پسرش را می‌گذارد که من بلد دوخت این‌ها هستم. بعد از 4 ماه صدای پیام ثبت سفارش باسلام به وجدش می‌آورد، از آن شگفت‌انگیزتر سفارش دومِ در کمتر از 24 است که به خودش و باسلام ایمان می‌آورد. سفارش‌ها از یاسوج و تهران شروع می‌شود تا اهواز و … ادامه پیدا می‌کند.
از اعتماد عجیب غریبش به مشتری‌ها می‌گوید؛ اینکه مشتری گفته یک هفته بعد از سفارش دوخت ثبت سفارش می‌کند چون هزینه‌‌اش را ندارد و گفته اشکالی ندارد.
پسرش هم اندازه‌ی خودش به خیاطی علاقه‌مند شده انگار، وقتی مادرت اشکال هندسی را از میان پارچه‌ها برش بزند و اسم مربع و مستطیل و دایره یادت بدهد منطقی است که اسباب بازی موردعلاقه‌ش در فروشگاه «بدوز» باشد. «بدوز» اسمی است که پسرش، محمدحسین، روی چرخ خیاطی گذاشته و اینطور صدایش می‌کند.
خانم خدابخشی مثل خیلی از غرفه‌دارهای دیگر باسلام دوست دارد کسب‌وکارش را گسترش دهد، آموزش به دیگران را بدون چشم‌داشت انجام دهد و چرا که نه؟! اینجا باسلام است، بازار بدون مرز، بدون مرز برای محبت.
