از قدیم انواع ترهبار را در محلول آب و نمک یا آب و سرکه قرار میدادند تا برای مدت طولانی قابل خوردن باشند. به این ترکیب ترهبار و سرکه یا نمک ترشی میگویند. تهیه ترشی باعث میشد تا ترهبار بیرون از فصل برداشتشان قابل نگهداری و خوردن باشند. ملوانان و کارگران در سفرهای دریاییشان، ترشیها را بههمراه میبردند تا درطول مسافرت از مصرف ترهبار و میوه محروم نباشند.
ترشیها در دو نوع خانگی و صنعتی در بازار وجود دارند. ترشی صنعتی نسبت به ترشی خونگی، نمک و مواد افزودنی بیشتری دارد. بنابراین خیلیها ترجیح میدهند از ترشی خونگی استفاده کنند. البته ترشی خونگی نیز بهتر است از یک جای مطمئن و تمیز تهیه شود؛ جایی که در مورد مواد اولیه مصرفی و روش تهیهاش، اطمینان کافی وجود داشته باشد.
تهیه و مصرف ترشی در ایران به زمان مادها برمیگردد و از آن زمان مردمان هر منطقه از کشور بنابه ذائقه و مواد اولیهای که در دسترس داشتند، انواع ترشی مخصوص به خودشان را تولید و مصرف میکردهاند. مثلا ترشی هفت بیجار مختص کردستان است و با مواد اولیهای مثل هویج، خیار، گلکلم، بادمجان، سیر یا موسیر، نمک و سرکه تهیه میشود. یا مثلا بیشتر ترشیهای تندوتیز مخصوص مناطق جنوبی کشور مثل اهواز و بوشهر هستند. شمالیها نیز ترشیهای خاص خودشان را دارند. انواع ترشی شمالی عبارتند از: سیر ترشی، ترشی بیجار، نازخاتون، ترشی بادمجان، ترشی بامیه و... .
ترشی انبه ترشی مخصوص استان سیستان و بلوچستان است. اهالی این استان ترشی انبه را به روشهای مختلف و متنوع تهیه میکنند و هرکس با هر ذائقهای بالاخره میتواند ترشی انبه مورد علاقهاش را پیدا کند. ترکیبات اصلی این ترشی عبارتند از: انبه، فلفل، زردچوبه، نمک و سرکه. ترشی انبه بسیار خوشطعم است و خواص زیادی نیز دارد. برخی از خواص ترشی انبه عبارتند از: